Leukerbad, czyli Via Ferrata dla ludzi o mocnych rękach (i nerwach) cz. I

Ach, Leukerbad... Będę mieć ogromny sentyment do tego miejsca, bo to moja pierwsza via ferrata w życiu! Pojechaliśmy tam, bo niedaleko naszego miejsca zamieszkania, bo podobno konkretna... Bardzo szybko dowiedzieliśmy się, jak bardzo była konkretna – ferrata ta uchodzi za jedną z najtrudniejszych w całej Szwajcarii!

 

 Notka ta nie bez powodu otrzymała przydomek części pierwszej, jako że ferrata posiada dwa warianty przejścia – krótszy i dłuższy. Póki co, czasu i sił starczyło nam jedynie na krótszy, ale w nadchodzące wakacje planujemy powrócić na wiariant dłuższy, więc historia Leukerbad na pewno będzie miała swoją kontynuację.

 Oficjalna nazwa ferraty w Leukerbad to Daubenhorn via ferrata. Bierzemy pod lupę wariant krótszy, który jest dosłownie przejściem wzdłuż masywu Daubenhorn, mniej więcej na wysokości 2/3 (nie osiągamy zatem szczytu!).

 Punkt początkowy: miasteczko Leukerbad na wysokości 1400m (posiada płatne parkingi podziemne).
Trasa: Ferrata rozpoczyna się na Untere Schmitte (2070m), do którego dojdziemy pieszo szlakiem z dołu, lub jak ktoś nie lubi podchodzić do góry – można skorzystać z wariantu kolejki na Gemmipass (2322m) i zejść na dół (wariant dużo droższy, nie pamiętam dokładnie ceny biletu, ale pewnie wahała się w okolicach 30-40 franków).
Długość ferraty: przewodnik podaje 2,5h od punktu rozpoczęcia ferraty (Untere Schmitte) do Obere Freiheit, czyli punktu, gdzie można rozpocząć zejście do Leukerbad (kolejne 1,5h w dół) lub kontynuować ferratę wariantem dłuższym i wspinać się aż na sam Daubenhorn. W praktyce czasy te znacznie nam się wydłużyły, szczególnie zejście z powrotem do miasteczka, ale ta historia znajduje się poniżej... ;-)
Różnica wysokości: na krótszej ferracie 350m.
Skala trudności: KS5-C
                                       

 Do minusów na pewno należy podejście pod ferratę – jest dosyć długie i męczące (prawie 2h), także jeśli tylko kogoś stać na kolejkę, to warto kupić, żeby zaoszczędzić siły na samą ferratę. Ciekawostką jest jednak fakt, że szlak ten został skonstruowany w latach 1739-1741 i przez wieki stanowił najkrótsze połączenie pomiędzy kantonami Bern i Valais. Dla nas osobiście droga okazała się być super ciekawa, kiedy krętymi i stromymi ścieżkami mijało nas schodzące stado... owiec.  

 

 Jak widać po samych suchych faktach, jest to ferrata długa i wymagająca. Dla mnie osobiście szczególnie wyczerpujące były niekończące się drabinki do góry, które wymagały dużo siły w rękach. Tylko co jakiś czas jest zamontowana malutka platforma, na której można usiąść i odpocząć, ale drżące ręce i nogi raczej nie pozwalają na odpoczynek, a człowiek jedynie zadziera głowę do góry i myśli, ile jeszcze do cholery tych drabinek... I teraz nie żartuję - drabinki ciągną się naprawdę jedna za drugą, szczególnie na charakterystycznym odcinku, który z daleka okazał się być po prostu olbrzymią, kamienną ścianą z wielką flagą szwajcarską, po której wspinamy się JEDYNIE za pomocą drabinek. Kiedy zobaczyłam tę ścianę z daleka, to aż nie mogłam uwierzyć, że właśnie stamtąd przyszłam... 

(zdjęce słabej jakości, ale proszę znaleźć czerwoną kropkę, która jest ową szwajcarską flagą o wymiarach conajmniej 8m x 10m, a następnie można wyobrazić sobie skalę tej ściany...)

Drugim problemem okazało się zejście w dół. Co prawda szlak jest uroczy, szczególnie, że trafiliśmy niżej na wypasy owiec i krów, które wesoło nas otaczały, podzwaniając dzwoneczkami. Nasza radość nie trwała jednak zbyt długo, bo szybko okazało się, że... zgubiliśmy szlak do Leukerbad. Do dzisiaj kłócimy się, który moment okazał się newralgiczny dla przegapienia znaku (a może ktoś był złośliwy i go przekrzywił?). Niemniej zafundowaliśmy sobie dodatkowe 2h kluczenia pomiędzy niepilnowanymi krowami, zapytać o drogę nie było kogo, próbowaliśmy zmienić kierunek w stronę Leukerbad i „iść na dziko“, ale trafialiśmy na miejsca nie do przejścia. W końcu zaczęło się ściemniać, więc zapadła jedyna mądra decyzja – bierzemy jakąś dróżkę, wydeptaną zapewne przez pasterzów i idziemy nią gdziekolwiek w dół. W końcu wydeptane ścieżki przeważnie muszą prowadzić do cywilizacji. I udało się! W końcu zapukaliśmy w pierwszy mały, uroczy, szwajcarski chalet i miła Pani wytłumaczyła nam, którędy należy wrócić do miasteczka. Trochę sporo nadrobiliśmy, ale ostatnie półtorej godziny czuliśmy się bezpieczni na odpowiednim szlaku, mieliśmy zapalone czołówki i nogi na lekkim „automacie“. Do samochodu dotarliśmy około północy, wyczerpani, ale mega szczęśliwi z naszej pierwszej via ferraty w życiu! 

Podsumowując... Polecam tę ferratę osobom doświadczonym w górach (może niekoniecznie na samych ferratach, bo jak widać daliśmy radę, mimo debiutu...), ale na pewno właściwa ocena sytuacji, dobór sprzętu i ocena swoich sił okażą się pomocne. Nie jest to trasa spacerowa, raczej porządna wspinaczka na terenie o ogromnej ekspozyji – niektóre miejsca to było dosłownie chodzenie po małych, wystających ze skały prętach, ale nad ogromnymi przepaściami po kilkaset metrów! Sama się przyznam, że zaliczyłam parę łez i ataków z cyklu "ale za co ja mam się złapać?!". Jest to zatem trasa dla ludzi, których nie przerażają duże wysokości i poważnie wyglądające ekspozycje. Ferrata ta głównie wije się po skalistych ścianach – nie uświadczysz tutaj miłej trawki i drzew (no, może prócz jednej półeczki skalnej na Obere Freiheit, gdzie znajduje się mała łączka – idealna na odpoczynek!). Z drugiej strony te skalne, kilkuset-metrowe, olbrzymie ściany to jedyne w swoim rodzaju przeżycie. Niewiele widziałam w swoim życiu gór, które wyglądają właśnie tak, jak Daubenhorn. Ta ferrata na pewno długo pozostanie w waszej pamięci, przyniesie duże pokłady dumy z siebie oraz setki zdjęć, w które nie uwierzą znajomi na facebooku... ;-)

Za niedługo atakujemy dłuższy wariant, już ze zdobyciem szczytu Daubenhorn (2942m), także bądźcie czujni i wyczekujcie drugiej części!